Сап-сарысың-ау, сүйкімдім, сарғалдақпысың,

Арман-бақ құсым, мен үшін мәңгі ардақтысың.

Мендік сезімді ес-түссіз нұрлы бейнеңе,

Жанарым от боп қадалып қалғанда-ақ түсін.

Жанарың сенің қоңыр ма, жасыл ма, көк пе?

Қалқайып қарап отырам қасыңда текке.

Самала желмен соғылып шашың да бетке,

Салып қойдың-ау, сары қыз, басымды әлекке.

Жасын көңілдің думанды айдыны жұтап,

Жасыл ағашым күйге енер қай күні бұтақ.

Жапырақ парақ жанымның жанған жарығы,

Жүрегімді оқы,

Жүрегім – қайғылы кітап.

Көңіл-аспанның көмкеріп атыраптарын,

Алаңғасарлау атпай ма ақымақ таңым?

Жұлқылап мендік жүректің жапырақтарын,

Жел болып тұрдың, құлауға жақын-ақ қалдым.

Жарығын іздеп кеудемде жатыпты өлеңім,

Жылуын аңсап сендегі жаһұт дененің.

Жер-көктен іздеп, шарқ ұрып таба алмай жүрсем,

Сары қыз болып жүріпті-ау бақыт дегенің.